In  Weiteveen (Z-O Drenthe) geboren laat Jan Millekamp zich niettemin Gronings nuchter uit over zijn nieuwe woonomgeving aan de Ubbo Emmiussingel: niet verkeerd.
Wij staan voor het raam van zijn appartement en kijken uit op het museum en het station, dat, zegt hij, vooral ’s avonds door de belichting een prachtig gezicht is.
Toen ik de hal binnenkwam werd ik getroffen door een fraaie vaas met goudkleurige ginkgo bladeren beschilderd en twee marmeren zuilen met elk een vrouwenborst. Daarnaast een geschilderd portret: ‘mijn vrouw,’ zegt Jan, ‘als dertienjarige, eigenlijk is ze altijd zo gebleven. Ze is 9 jaar terug aan borstkanker overleden.’   

Wij gaan naar de grote woonkeuken met uitzicht op de tuin, waar ik voor mijn schrijfwerk een tafel ter beschikking heb en thee met iets lekkers geserveerd krijg door zijn Deense vriendin Helle. Zij spreken Deens, samen.
Waar komt die Deense connectie vandaan, vraag ik. Dan betreedt Jans opa het toneel, die een belangrijke rol in zijn jeugdige ontwikkeling speelde. ‘Mijn opa had bijzondere boeken, ook over IJsland, Scandinavië, met sages, mythen. Dat intrigeerde mij, die verslond ik. Hij was een bijzondere man.’

Wij gaan terug naar Weiteveen. Jan volgde in Emmen de Christelijke Kweekschool. Met dat diploma op zak belandde hij in Rotterdam, aan de Montessorischool. Daar ontmoette hij zijn vrouw Rie, wier moeder directrice van de school was. Jan volgde haar spoedig op, als directeur, nog maar 23 jaar oud. ‘Voelde je je niet erg onzeker in die functie,’ vraag ik. Nee, antwoordt Jan, ik had een geweldig team. Hij spreekt met glinsterende ogen over het Montessori onderwijsidee: bij kinderen de eigen ontwikkeling stimuleren, omdat ieder kind eigenlijk vraagt: help mij het zelf te doen.

Al snel kwam de vraag: hoe lang blijf ik dit doen? Zijn vrouw Rie, bouwkundig ingenieur en architect en ook in het onderwijs werkzaam, zei: ga jij nu maar eens een tijdlang studeren voor een volgende stap. Jan ging daarop in Delft Toegepaste wiskunde en Technische natuurkunde studeren, en rondde beide studies met een doctoraal diploma af. Van onderwijzer/directeur naar ingenieur.
In dienst van een constructiebureau rekende hij aan allerlei projecten: bruggen, pijlers, scheepsboegen, enzovoort.
Inmiddels hadden Rie en Jan drie kinderen gekregen, 2 meisjes en een jongen.

Toen gebeurde er iets zeer ingrijpends: zijn zwager en zus gingen kort na elkaar dood, en lieten 4 kinderen achter. Jan had zijn zus op haar sterfbed beloofd daar voor te zorgen.
Nu bestond hun gezin dus uit 7 kinderen. Met beiden een drukke baan, waarvoor zij veel op reis moesten, ging dat niet.

Jan ging op zoek naar een rustiger bestaan. Hij solliciteerde met zijn wiskunde bevoegdheid naar de functie van rector aan de middelbare school te Warffum. Hij was toen begin dertig.  Rie en hij kochten daar een bijzonder mooi huis met voldoende ruimte voor de kinderen. Hij laat mij de verkoopfolder van het huis zien. Een pláátje, met Art-Deco en Jugendstil kenmerken. Van een herenboer die ‘kleiner’ wilde gaan wonen.

Hij was ook bestuurlijk actief in de onderwijswereld, hij zorgde voor de oprichting van een Montessori school in Pieterburen, het bloed kruipt immers waar het niet gaan kan. Ook als wadloopgids verdiende hij zijn sporen.
Maar dat is nog niet alles. Jan studeerde, naast zijn bezigheden, Scandinavistiek (hier verschijnt opa weer ten tonele), ging daarvoor regelmatig naar Scandinavië, naar Summerschools (waar hij Helle leerde kennen), en promoveerde zelfs op de dissertatie ‘Hans Christian Orsted: Natuurwetenschapper als Estheticus. Over de schoonheid verborgen in de natuurwetenschappen. Jan werd via onderwijzer/directeur, ingenieur, rector dus uiteindelijk doctor.
Hij kwam in contact met Edith Koenders en samen zetten zij zich aan de vertaling van de kloeke biografie van de filosoof Kierkegaard, de bijna 800 pagina’s dikke pil van Joakim Garff uit 2000. Een intensief karwei waar ze 3 jaar aan werkten.

Het besef groeide dat het onderhoud van huis en tuin op den duur hem moeite zou gaan kosten. Zijn vrouw Rie was overleden en de kinderen uitgevlogen.
En zo komt het dat hij sinds ongeveer anderhalf jaar deel uitmaakt van ons onvolprezen  Singeldorp.
In de keuken van zijn huidige appartement hangt een zonnewijzer met het opschrift ‘Hooien wanneer de zon schijnt’ met daarin getekend, en precies berekend, o.m. de bijzondere data van zijn en Rie’s leven: huwelijk, geboorte kinderen.
In Warffum buiten in de tuin, maar hier nog geen plek voor gevonden.

En nu? Zijn vriendin Helle komt zo nu en dan over uit Kopenhagen en Jan bezoekt haar daar.
Hij is daar blij mee, want alleen zijn is maar alleen.
Hij ruimt op, tegenwoordig. Veel moet worden gesorteerd en gerangschikt. En voor de rest ziet hij wel wat Groningen hem gaat brengen: eile mit Weile, zegt hij met een lach. Als Rilke liefhebber kan ik niet nalaten de grote meester te citeren: ‘leef je vragen, dan zul je op een dag het antwoord binnen leven.’

Ik neem hartelijk afscheid van Jan en Helle en hoop ze menigmaal binnen de Singeldorp gemeenschap te ontmoeten.

Atze van Wieren, januari 2022